83.

- Izzy, słyszałeś?
- Co?
- Telefon w kuchni dzwoni.
- No to odbierz, ale problem -prychnął gitarzysta, siadając na schodach.
Dziewczyna tylko westchnęła i zeszła na parter, kierując się w stronę dzwoniącego cholerstwa.

Rose podniósł się leniwie z fotela, tylko po to, żeby odnieść gitarę Slasha do sypialni. Na schodach dopadły go przeraźliwie filozoficzne myśli, tak więc zszedł z powrotem na piętro, usiadł znów w tym samym fotelu, wydarł jedną stronę z gazety, zwinął i wetknął w usta, udając że ma fajkę, taką prawdziwą fajkę.
profesor filozofii W.A. Rose

- Candy, kici kici... Kurwa, no co ja robię? -Axl wyglądał na poważnie załamanego, w dodatku słyszał wyraźnie swojego chłopaka trajkoczącego jak panienka o "tym słodziaśnym rudzielcu" i kurwa mać... nie chodziło o niego.
Candy przespacerował się elegancko po parapecie, lecz w pewnym momencie zachwiał się i spadł z niego.
- Meow!
- Ojej, chodź tu do mnie, nic ci nie... Kurwa!
- Meeeow.
- Giń skurwielu, mam cię dosyć! -warczał wokalista, usiłując zabić kotka wzrokiem.
- Axl!
- ...Kurwa, co? -Rose zdziwił się nie na żarty- Candy, ty mówisz?!
- Jak cię kurwa przez łeb pierdolnę to padniesz! Już własnego chłopaka nie poznajesz, tak?! -wrzasnął Slash piskliwie, po czym zatrzymał się, myśląc "Co tu się kurwa dzieje?!"
Candy wyszczerzył swoje małe, kocie ząbki i zniknął za fotelem.
- Kot musi zginąć -mruknął Axl, zacierając dłonie.
Dokładnie sekundę później po domu rozległ się dźwięk tłuczonego szkła i ciężki huk. W drugiej sekundzie Hudson zapierdalał po schodach, a w trzeciej niemal zemdlał. Rose zbladł, został w salonie. Pierwsze co przyszło mu na myśl... a raczej kto... Nie, no skąd, tutaj?

  * * *
- O mój Boże... Cholera no... To on..?
- Tak, to chyba on!
- OBOŻEOBOŻEOBOŻE! Ale na pewno?!
- Tak! To Duff McKagan!
Tłum rozwrzeszczanych fanek i kilku facetów rzucił się w stronę półnagiego basisty. Ten odwrócił się spokojnie, pokazał im środkowy palec i najzwyczajniej w świecie odszedł. No, prawie najzwyczajniej. Kręcąc biodrami, rzecz jasna.
- O, kurewka McKagan! Macie jeszcze więcej dziwek na wyposażeniu, co?

 * * *
- Kurwa mać, jak?! -wydarł się rozpaczliwie gitarzysta, łapiąc się za serce- Axl, chodź, chyba mam zawał!
Rose wszedł po schodach najszybciej jak tylko umiał, trochę trzęsły mu się ręce, kompletnie nie wiedział co się dzieje, bo huk był serio głośny i przerażający.
Przytulił swojego chłopaka mocno.
W ich sypialni kurzyło się niesamowicie, śliczny wazonik w kwiatki był wazonikiem rozjebanym na cały pokój, puchowa poduszka była rozdarta, pióra latały wszędzie, Candy buszował radośnie po ich łóżku, a na podłodze leżała gitara Hudsona. Gryf obok.
- KOT MUSI ZGINĄĆ! -wrzasnął Slash.
Rudy wokalista przytulał go z całej siły, głaszcząc po puchatej grzywie.
- Wiem kochanie, wiem.

 KILKA DNI PÓŹNIEJ

Slash czuł się już znacznie lepiej, od kiedy Candy zniknął z ich domu. Mógł być wdzięczny Axlowi. W domu jest miejsce dla jednego tylko rudzielca i był nim właśnie on.
- Kochanie, to ja spadam -zamruczał Hudson, przytulając czule chłopaka.
- Tylko nie kup... wiesz... żeby nie był za duży... Za długi... Bo się nie zmieści...
- Nie martw się, będzie idealny.
- Ale wiesz, że jak będzie za duży, to nie będę zadowolony? Ma być duży, ale nie za duży.
- Tak, tak, nie martw się, idę! -uśmiechnął się gitarzysta, kierując swe kroki w stronę drzwi wyjściowych.
- Ciekawe czy zapamiętał -mruknął cicho Axl, kontyuując zmywanie naczyń. Po chwili coś chrząknęło, coś burknęło i...- NO KURWA! Zlew się zapchał!
Rose zaczął panikować, łaził w kółko wymachując rękoma, ale nic a nic się nie odezwał. Myślał. I wymyślił w końcu, a długo myślał, tylko po co przedłużać? Wymyślił więc on, że w starym domu to Steven zawsze zajmował się takimi rzeczami.
A w starym domu Steven właśnie myślał o Axlu, jak i o swoim pobycie w klubie dla homoseksualistów. Wtem - telefon.
- Alice! Odbieeeerz! -rozległo się właśnie wołanie Izzy'ego, który najwyraźniej miał coś w ustach.
- Dobra, noo! -dziewczyna pogadała chwilę z kimś po drugiej stronie słuchawki- STEVEEN! Do ciebie!
- Już, już, lecę kurwa! -chłopak zjechał po poręczy, stwierdzając w międzyczasie, że to całkiem fajna rzecz, ta poręcz znaczy się!

- Steven..? Bo mi... Bo mi trzeba rurę przepchać...