93.

- Josh... An... Anthony! -wrzeszczał Rose, nawet nie martwiąc się o swoje gardło- Stój, no stój!
Ku jego zdziwieniu chłopak się zatrzymał. Odwrócił się i patrzył na niego z odległości kilkunastu metrów. Milczeli.
Głucha cisza jaka panowała w lesie i strach nie-wiadomo-przed-czym, który nie pozwalał mu ani trochę posunąć się do przodu, włączyły u Axla rzadko używany proces myślowy.
Stoję w lesie. Naprzeciw mnie jest psychol, morderca i gwałciciel w jednej osobie, a ja w tym momencie ufam mu bardziej, niż samemu sobie. Cisza. Gdzie jest ten pierdolony helikopter? ...Cisza.
Benson splunął na ziemię, pod jego stopami zatrzeszczały łamane gałęzie. Znów się odwrócił. Poszedł. Wokalista usiadł na zawalonym drzewie i oparł głowę na dłoniach, uspakajając jeszcze oddech po biegu. Minęło kilka minut, zanim zorientował się, że nie potrafi wrócić. Z nadzieją pobiegł tam, gdzie Tony jakiś czas wcześniej. Nagle pociemniało mu przed oczami.

Przetarł oczy. Ziewnął. Wstał. Podszedł do lustra, z nadzieją na ponowne ujrzenie swej McKaganowskiej zajebistości ale... kurwa. Nic z tego. Ktoś rozjebał lustro.
- Kochanie, coś się stało? -usłyszał nagle głos Stevena, który to właśnie skończył się ubierać.
Stał obok łóżka, jakim cudem wcześniej go nie zauważyłem?
- Nic się nie stało. Chyba, że o czymś nie wiem -uśmiechnął się tajemniczo i wolno podszedł do perkusisty. Usiadł mu na kolanach. Patrząc mu w oczy położył palec na jego ustach- Steve, czy ja o czymś nie wiem?
Adler położył dłonie na jego karku. Całowali się. Stwierdził, że wszystko jest jakieś dziwne. Dziwniejsze niż zawsze. Zbyt dziwne. Sam nie wiedział o co mu chodzi. Pewnie po prostu udzieliła mu się ta "ćpuńska atmosfera", jak to mawiała świętej pamięci ciotka Betty, kiedy mały Steven pytał, dlaczego ludzie na koncertach tak głupio się zachowują. Ćpuńska atmosfera.
- Duff.
- Kto?
Zbyt dziwnie.
Żołądek perkusisty ścisnął się z niewyjaśnionego stresu.

Hudson łaził po piętrze i wesoło śpiewał. Nagle zamarł w pół słowa. Cisza. Nic. Zero. Kurwa.
- Axl! -wydarł się na całe gardło i rzucił w dół po schodach. Szkoda czasu na chodzenie, lepiej po prostu spaść, otrzepać się w kilka sekund i szukać rudzielca, co też Slash uczynił.
Nagłe ataki paniki nie były w jego stylu. W kuchni nie było wokalisty. Kudłaty w kilka godzin dokładnie przeszukał cały dom, łącznie ze strychem i ogrodem. Nigdzie. Postanowił zadzwonić na policję jednak dopiero po południu, uspakajając się tym, że chłopak mógł po prostu wyjść... po bułki chociażby. Opadł na fotel i zaczął śmiać się z własnej głupoty.

Szum. Świst. Wiatr. Szybkie, rytmiczne i regularnie stukanie, które wydawało mu się zna... pociąg! Axl bał się otworzyć oczy. Ktoś trzymał go mocno i najwyraźniej nie chciał puścić, bo kiedy lekko się szarpnął, ten ktoś ścisnął go jeszcze bardziej. W jednej chwili poczuł, jak najpewniej ten sam ktoś przykłada lufę do jego głowy, a w kolejnej, poczuł czyjś ciepły oddech na swojej twarzy. Ze strachu zacisnął wargi. Wiedział dobrze, że nie znajdują się w wagonie, tylko gdzieś pomiędzy nimi i w każdej chwili może zostać wypchnięty, więc lepiej byłoby współpracować. Najpierw najlepiej byłoby się nie odzywać. Czyjeś dłonie trzymały mocno jego twarz, nie dając mu odwrócić głowy.
Huk. Rose otworzył oczy, by upewnić się, że jednak pójdzie do nieba. Zobaczył twarz mężczyzny wpatrującego się w niego ślimaczym, beznamiętnym wzrokiem.
Lufa przy głowie.
Co tu się do cholery dzieje?