90

Axl przemierzał wolnym krokiem kolejne ulice. Były puste i ciche, bo czego się spodziewać prawie o czwartej nad ranem? Nie natrafił na żaden wypadek samochodowy, nie wpadł na żadną grupkę ludzi, ani jeden kot nie przebiegł mu drogi. Idąc tym tokiem myślenia, przypomniał sobie rudego, wrednego kocurka. Stwierdził, że gdyby się go tak brutalnie nie pozbył, mógłby chociaż wepchnąć go do tego rozwalającego się plecaka. Czułby się na pewno nieco raźniej, mogąc przynajmniej drzeć się na futrzaka. A w razie czego, mógłby oddać go na przykład Joshowi. No, ale pewnie wężowi smakował. Axl przyuważył kilka metrów od siebie mały stosik szklanych butelek, na których skupił teraz swoją uwagę. Gdyby to nie był Rose, zapewne przeszedłby obojętnie. Z racji tego, że on to jednak on, wziął do rąk po kilka butelek. Rozejrzał się dookoła i cisnął szkłem w szybę stojącego nieopodal samochodu. Uśmiechnął się w naturalnie wredny dla siebie sposób i w akompaniamencie samochodowego alarmu pobiegł przed siebie. Po przebiegnięciu kilkudziesięciu metrów odwrócił się na pięcie, by spojrzeć w stronę auta, skąd dobiegało coraz więcej głosów. Zadowolony klasnął w dłonie. Obrócił się dookoła kilka razy, po czym przypomniał sobie gdzie idzie i ruszył wolnym krokiem naprzód.
Kilkanaście minut później jego oczom ukazał się popadający w ruinę budynek od dawna nieczynnego dworca kolejowego, o którym zapomniało już całe Los Angeles. Może jedynie kilku wandali znalazło się tu przypadkiem, bo nie było szyby w drzwiach, a w kilku oknach kawałki szkła wystające z ram wyglądały jak zęby groźnego potwora.
- "Nigdy więcej wódki na noc" -stwierdził Axl, po czym zaśmiał się w duchu, a zaraz po tym mentalnie się zesrał ze strachu. Miał wrażenie jakby zaraz skądś miał wyskoczyć jakiś psychol, podświadomość rzucała mu jakieś chore teksty. Księżyc rzucał dramatyczne białe światło na torowisko i przednią ścianę dworca, zostawiając jednak pewną wnękę pogrążoną w całkowitych ciemnościach.
- Dobrze, że jesteś -usłyszał stłumiony głos, który niemal doprowadził go do zawału. Należał do chłopaka skulonego w tej właśnie ciemnej wnęce.
- Josh? -Axl klęknął tuż przy nim i próbował spojrzeć mu w oczy. On płakał- Co się stało?
- Skurwysyn, wydał mnie. Wydał mnie kurwa... -chrypiał blondyn- Axl, ja muszę ci coś powiedzieć.
- Dobrze, słucham -usiadł obok i objął go ramieniem.
- Bo... bo to jest tak... Chciałem wyjaśnić ci wszystko. Jestem skurwielem. Mój diler wydał mnie policji i popełnił samobójstwo. Jestem poszukiwany. Bo... bo ja nie nazywam się Josh McCruel, ani Travis coś tam, ani żadne inne gówno. Nazywam się Anthony William Benson. Mój diler... Pierdolony diler... On wiedział kim jestem. Wiedział co zrobiłem. Zabiłem kurewsko dużo ludzi. Axl, rozumiesz mnie?
- Ro... rozumiem... -Rose nieco się odsunął.
- Nie, Axl, nie masz się czego bać. Znaczy mnie się nie bój -westchnął, po czym wstał i podał rudemu dłoń- Zabijałem. Wyruchałem chyba pół tego jebanego miasta. Zdajesz sobie sprawę, jak wielkie jest Los Angeles?
Wokalista wziął głęboki wdech i spuścił głowę z niedowierzaniem.
- Każda osoba znała mnie pod innym nazwiskiem, ale teraz... I Axl... Nie, no kurwa nie. Muszę zapalić.
Rose bez słowa wyciągnął z plecaka paczkę papierosów.
- Muszę umrzeć. Zabiłbym się już teraz, ale zależało mi, żeby coś ci powiedzieć -kontynuował Benson- Polubiłem Guns n' Roses. Polubiłem ciebie, twojego faceta, polubiłem Duffa, Stevena, Izzy'ego i tę jego laskę.
- Alice. -powiedział mimowolnie rudzielec.
- Tak, tak, Alice. No właśnie. A wy byliście zajebistym zespołem i...
- Jak to "byliśmy"?
Blondyn ze świstem wypuścił powietrze, po czym znów się nim mocno zaciągnął. Stał chwilę w ciszy. Axl patrzył na niego. W mocnym świetle księżyca obaj wyglądali jak z horroru.
- Byliście. Ja wam wszystko zjebałem. Narobiłem wam stresu, kłopotów, z Guns n' Roses zrobiłem wiochę. Tamte zdjęcia i... kurwa, sam wiesz co ja zrobiłem -Anthony wziął głęboki wdech, otarł łzy- Przepraszam, nie umiem się streszczać.
- Nic się nie stało, Tony -powiedział troskliwie Axl, przytulając blondyna.
- Łatwo ci kurwa mówić, że się nic nie stało -odpowiedział- Lubię cię, Axl. Przepraszam. Przepraszam za wszystko i za jeszcze więcej. Mam coś.
Chłopak nogą przysunął do siebie swój plecak. Wyciągnął z niego pudełko po butach, na którym widniało starannie namalowane Los Angeles. Pudełko było oklejone na bokach taśmą, by trudniej było je otworzyć.
- Nie spodziewaj się niczego specjalnego.
- D...Dziękuję. Cokolwiek to...
Nagle zaszumiało w powietrzu. Coś buczało okropnie głośno, zagłuszając głos Axla i nie pozwalając skupić się na czymkolwiek. Oślepiało go światło padające na tory i pod wiatę dworca.
- Uciekaj! -usłyszał, a po chwili został zepchnięty ze stromego wzgórza, na którym mieścił się dworzec. Stoczył się po ostrych kamieniach nasypu kolejowego do ciemnego lasu. Pudełko wypadło mu z rąk.