98.

Tęsknota za Slashem wróciła z podwójną siłą, gdy ujrzał małą karykaturę Saula Hudsona, wyżłobioną jakimś ostrym przedmiotem na ciemnoszarej warstwie farby, spod której wesoło wyglądała żółta. Jaskrawa i przerażająco błyszcząca, jak nóż, czy czym to narysowano. Na myśl o ostrym przedmiocie jego myśli znowu nawiedził potworny obraz Josha, z którego przebitego ciała leciała krew, a on jeszcze krzyczał. Przeraźliwie krzyczał. Ciekawe co wtedy myślał. Może żałował, że skoczył? A może żałował, że nie umarł od razu? A jeśli właśnie wtedy wpadł mu do głowy pomysł na to, jak inaczej mógłby się oderwać? Każda myśl rozrywała Axla od środka. Łzy napływały mu do oczu, a gardło zaciskało się mimowolnie. Nie panował nad tym, jak zwykle zresztą. To było silniejsze.
Z zaciśniętymi powiekami zaczął macać dłonią po ścianie, gdy w końcu złapał słuchawkę telefonu. Otworzył oczy i wybrał numer. Nie był do końca świadomy, do kogo ów numer należy. Znał go, ale kompletnie nie potrafił nikogo z nim skojarzyć. Przerywany dźwięk, wydobywający się z słuchawki wydawał się chłopakowi okropnie głośny. Jakby ogłuszał go. Regularne, głuche piski wydawały się być... martwe. Kolejna dziwna myśl.
A jeśli... odbierze Tony? Nie, nie ma go. Nie żyje. Przecież.
Po kilku sygnałach usłyszał znajomy głos.
- Tak?
Chwila namysłu.
-...Steven?
- Ja. Kto mówi?
Rose zdziwił się, że przyjaciel nie poznaje jego głosu. Czy naprawdę brzmi inaczej? Głos mu drżał, było mu zimno i bardzo się bał. Możliwe, że to sprawiło, że był nie do poznania. Nie był w stanie odpowiedzieć, wybuchnął płaczem. Przez łzy (które swoją drogą umożliwiły Stevenowi zidentyfikowanie rozmówcy, bo kto inny wybucha płaczem na samym początku rozmowy?) kazał mu przyjechać w trybie natychmiastowym. Podał nazwę ulicy, odczytaną z pobliskiego drogowskazu. Sam czuł się jak w obcym mieście. W sumie, to Los Angeles było obce i zimne, jakieś milion razy większe od jego Lafayette. Nie odłożył nawet słuchawki, tylko rzucił ją niedbale. Usiadł na zimnym kawałku spękanego betonu, który służył za podłogę, przytulił swój plecak, zwinął się w kłębek i trzymając głowę w dłoniach czekał na perkusistę.
Minęło pół godziny, które dłużyło się cholernie. Na jakiś czas brzuch przestał go boleć. Wyciągnął z plecaka papierosy i zapalniczkę. Ale nic z tego, palenie nie mogło dojść do skutku, przez wilgoć, która przesiąknęła je w całości. Nagle głośny pisk opon i jasne, żółtawe światło poderwało wokalistę na nogi. Z samochodu wysiadł blondyn i zaczął wołać go po imieniu, zdziwiony kompletną pustką jaką zastał. Rose zaraz ostatkiem sił pobiegł do niego, by rzucić mu się na szyję.
- Kocham cię, Steven, kocham cię -mówił cicho. I nie chodziło o jakieś głębokie uczucia, to była po prostu wdzięczność.- Kocham cię...
I już jakby zasnął. Zgasnął. Przez chwilę wydawał się spokojnie martwy, bo zamknął oczy i nawet nie oddychał. Steven chwycił jego nadgarstek, chcąc wyczuć tętno, na co Axl zareagował cichym westchnięciem. Więc żyje. Od tego momentu oddychał już normalnie. Adler ułożył go na tylnym siedzeniu i okrył jakimś brudnym, zakurzonym kocem, który od dłuższego czasu leżał w tym samochodzie.

* * *

Cześć Izzy.
Siedzę tu sobie sama i nie wiem co mam ze sobą zrobić. Czekam aż wrócisz i myślę głównie o Tobie, wiesz? Mieszkamy w tym domu we trójkę, ale czuję się tak, jakbym była sama. Steven schodzi na dół tylko czasami. Od kiedy wyjechałeś, nic się akurat pod tym względem nie zmieniło. I nawet bałagan tutaj jest taki sam. Chyba powinnam posprzątać, dopóki nie ma kto robić tutaj takiego burdelu, jak zawsze. Duff chyba śpi. Ciągle. Nie wiem, bo się z nim nie widziałam. Steven siedzi z nim prawie cały czas. Kurczę blade, no do czego to doszło, żeby własny brat nie miał nawet czasu, żeby mnie chociaż trochę poprzedrzeźniać. Teraz go nie ma nawet w domu. Jakąś godzinę temu wyjechał, nie wiem gdzie. Może do Ciebie? Izzy, proszę cię, nie daj się katow

- Alice, szykuj wódkę i bandaże!

Zerwała się z miejsca i spojrzała na niego z niezrozumieniem. Po chwili i jego ponaglającym warknięciu dotarło do niej. Posłusznie udała się do łazienki po bandaż, a wódkę łatwo tutaj znaleźć. Tak, wypadało by posprzątać.

* * *

- Mój Boże -stłumione głosy docierały do Axla gdzieś z korytarza. Nadal czuł na sobie ten sztywny, sfilcowany koc. Szumiało mu w głowie.- Ale on żyje, prawda? Oddycha?
- Tak.
- A bardzo źle?
- Sam zobacz. Trzeba mu opatrzyć jeszcze kilka ran.
Bez wątpienia te głosy należały do Stevena i...
- AŁA! -wydarł się Rose na całe gardło, kiedy Slash przyłożył watę do rany na jego czole. Podniósł się do siadu, a kiedy zobaczył znajome loczki i idealne dłonie, uśmiechnął się, chociaż bolało. Zorientował się, że jest prawie nagi, a całe ciało jest w siniakach, które zabolały od samego patrzenia. Cieszył się jednak, że nareszcie jest bezpieczny, że może normalnie zjeść i iść spać. Tylko najpierw... trzeba oczyścić rany.
- Ćśś... Spokojnie -powiedział troskliwie Hudson, znów przecierając po ranie. Jest niesamowicie kochany kiedy się tak zachowuje. Nawet jeśli to boli tak kurewsko bardzo, że ma ochotę się go zabić.
Alice przyniosła talerz z jedzeniem. Było ciepłe, jeszcze parowało. I pachniało jabłkowym ciastem. Może dlatego, że właśnie nim było. Steven przyszedł z poduszką. To była ładna poduszka. Biała w misie i kolorowe serduszka. Rose znów opadł na kanapę. Gitarzysta pochylił się nad nim nisko, już zetknęli się wargami, już wszystko mogło być dobrze... Ale krzyk taki, jakby kogoś dosłownie obdzierali ze skóry, przerwał tę słodką chwilę. Po chwili rozległ się jeszcze donośny huk i brzęk szkła. Ktoś rzucał się po pokoju Duffa, a tym kimś był najprawdopodobniej sam Duff.
I nagle zrobiło się pusto, bo wszyscy pobiegli na górę, a ranny został sam.