95.

Po przemyśleniu wszystkich "za" i "przeciw", wybitny myśliciel Steven Adler doszedł do wniosku, iż Duff ma całkiem fajny tyłek. Po tym jakże zaskakującym odkryciu doszedł do drugiego błyskotliwego stwierdzenia. Duff McKagan nie tylko dupę ma fajną. Włosy, oczy, usta, ręce, nogi, no i oczywiście zajebisty charakter.
Perkusista oparł dłonie na kolanach. Wziął głęboki wdech. Stwierdził, że może jednak kocha basistę, ale związek lepiej trzymać w tajemnicy. Na wszelki wypadek. A ślubu nie będzie, bo póki co, to zawsze można zerwać, nie?
Uśmiechając się w naturalny dla siebie sposób (czyt. niczym hiena znajdująca sporą ilość padliny), zbliżył się do blondyna, który nadal powtarzał co chwila jak bardzo kocha Adlera.
- Stuff McKagan!
- Kiedyś zejdę przez ciebie na zawał kretynie i...
Obaj znów znajdowali się od siebie w małej odległości. Stykali się nosami co nie pozwalało na dokończenie zdania. Szczególnie w przypadku Duffa.
- Powinienem przeprosić, ale nie mogę pozwolić na to, aby u nas w domu panowała taka nudna atmosfera, chociaż... -Steven zamyślił się- ...trudno przy tobie siedzieć w spokoju.
McKagan wymruczał coś niezadowolony pod nosem
Adler może nie czuł takiego powołania jak Axl, no ale skoro już pieprzyć to pieprzyć. Okazji przepuścić nie można.
- Kochanie, twój głos jest dla mnie śliczną melodią, mimo, że nie gra tego, co chciałem usłyszeć.
- Może weźmiesz się za pisanie wierszy czy czegoś takiego? -rzucił basista zdejmując koszulkę.
Steven uśmiechnął się znowu. McKagan zarzucił dłonie na szyję chłopaka i złączył ich usta w pocałunku. Ręce perkusisty powędrowały gdzieś pod bluzkę blondyna.
Myśli Adlera mruczały niczym niegdyś Candy, zanim skończył w odpływie, więc za dużo i tak nie mógł z nich wywnioskować. Z pożądaniem w oczach przyglądał się cudownemu ciału Duffa, które widział już tyle razy i tyle samo razy zaskakiwało go swoją idealnością. Dotknął dłonią jego torsu. McKagan nie spuszczał wzroku ze Stevena, całując delikatnie jego szyję. Chłopak odchylił lekko głowę do tyłu i zanurzył dłonie w blond czuprynie. Oddechy przyspieszone.
Jeszcze małe zerknięcie na drzwi, by upewnić się, że nikt im nie przeszkodzi. Nie spieszyli się. Adler błądził dłońmi po plecach ukochanego całując go delikatnie, ale jednak z nutą stanowczości.

Minęło kilka, a może kilkanaście minut.
Rose otworzył oczy, bo odgłosy wydawane przez jego pusty żołądek skutecznie zakłócały odpoczynek. Rozglądając się niepewnie ujrzał znajomą postać. Blondyn siedział na dachu wagonu przed rudym. Trzymał w dłoni broń, mały rewolwerek, którym nadzwyczaj zwinnie obracał wokół palców uśmiechając się delikatnie. Odchrząknął i wpatrując się w zmęczoną twarz wokalisty powiedział:
- Słuchaj, jak tylko dojedziemy do Los Angeles... No, ja muszę skończyć, wiesz dobrze.
Rozkazał dwóm pozostałym mężczyznom, by puścili Rose'a.
Spoglądając wzrokiem wystraszonego, pokrzywdzonego dzieciaka, rudy chciał wzbudzić litość czy poczucie winy u Bensona. Na darmo. On wciągnął go na dach wagonu. Chwycił Axla za rękaw i przyspieszając kroku zaczął biec z nim po nierównych dachach wagonów.
Obaj skoczyli znów pomiędzy wagony. Benson po usadzeniu rudzielca obok siebie, zaczął starannie przeczesywać włosy.
Rose patrzył na niego przerażony i... zawiedziony. Nie rozumiał o co w ogóle chodziło i czy tego właśnie chciał blondyn, dzwoniąc do niego w samym środku nocy. Josh unikał jego wzroku.
Axl otrzepał brudne, podarte ubranie i przetarł oczy, czując, że kilka łez spłynęło mu po policzku. Anthony przyglądał się w milczeniu.
W końcu Rose rozryczał się na dobre. Chłopak nadal nie patrząc mu w oczy przybliżył się nieznacznie i objął go ramieniem. Rose spojrzał na niego nieufnie po czym schował głowę w dłoniach. Benson oparł się o ramię rudzielca.